Çay sofrası deyince, akan sular durur benim için. Okuldan geldiğim zaman, annemin günü varsa hele, salondaki o çay, fırından yeni çıkmış tuzlu, evi saran vanilya kokusuna hastaydım. Salonda, misafirlerin şamatası, arada yükselen kahkahalar, herkesin bir ağızdan konuşup yine de birbirini çaprazlama kesmesi, peçetelere yazılan İnci’nin keki, Güner’in bisküvisi, Günsel’in tartı. Çocukluğumun en güzel anıları.

Bu yüzden, benim çay sofralarım kalabalık ve belki de fazla doyurucu olur. Buyurun siz seçin, azaltın.

Prensip olarak, 3 tatlı – 3 tuzlu yapmayı severim. Ancak son dakikada hadi şunu da deneyeyim dediğim tariflerle bu sayı artabilir, sonuç 4 kişiye 10 kişilik sofra. Eve yapılan paketler, konu komşuya dağıtılan tabaklar da cabası. Menüleri hazırlarken de buna baktım. Öncelikle en az 1 çikolatalı bir meyvalı olmalı dedim. Bir de sıcak tuzlu. Ama dediğim gibi, siz devamını getirin, menüler arası gezin, yenilerini yaratın.

Menüleri yazarken de, sunum sırasına göre yazdım. Bazıları zaten sofrada hazır olur, bazıları sıcak sıcak fırından gelir, ama pasta mutlaka, son dakika, herşeyin ardından gelir sofraya, gururla servis yapılır. Benim çay sofralarımda pek salata, meze, olmaz. Dolma, kısır, mercimek köftesini çayın yanında pek sevmem açıkçası. A, olunca yemem mi, yerim. 🙂 Ancak alışkanlık, ben sofra hazırlarken es geçerim bunları. Her sofranın alışkanlığı başkadır, tadı, sunumu başkadır. Saygı duyarım.