Burada basit bir teknik anlatacağım. Daha sonrasında içini çeşitlendirmesi, süslemesi sizin yaratıcılığınıza kalmış. Ben size yolu açacağım, siz yürüyüp gideceksiniz.
Pavlova, oldukça eski, geleneksel, çok bilinen ve tanınan bir pasta çeşidi. Basitleştirmek gerekirse, altı kocaman bir mereng tart, veya beze tart, üzeri krema ve meyve. Bu tartı minik minik porsiyonlar mısınız, yoksa kocaman bir kase gibi mi yaparsınız, üzerine sap mı yaparsınız size kalmış. İçi de pastacı kreması da olur, krem şanti de olur, ben bu işin ustasıyım derseniz, kestane püresi de olur. Dedim ya, bu genel olarak bir pasta çeşidi.
Biraz el oyalayıcı olduğu doğrudur. Bazı püf noktaları da var. Ama bunları bilince, süsle süsleyebildiğin kadar, oyna dur mutfakta. Misafire çıkarması pek havalı, alacağınız övgüleri de düşününce değer. Kesin değer…
Ben bu tarifimde dediğim gibi, basit (?) kaşlar kalkmasın 🙂 bir kırmızı meyveli pavlova tarifi vereceğim. Renkleri itibarıyla yılbaşı sofrasına mükemmel uyar. İsterseniz sadece çilek ile enfes bir yaz pastası da yapabilirsiniz.
Bu ara glutensiz deyince akan sular duruyor. Yüzyıllardır yediğimiz içtiğimiz herşeyde olan gluten bir anda tu-kaka oldu. Tamam, bazılarımıza alerji yapıyor olabilir, hatta bebeklerde ciddi sorunlar çıkarabilir, ama gayet sağlıklı insanların tamamen glutensiz beslenmeye geçmesini anlayamıyorum. Herşeyden azıcık azıcık, düzenli beslenmek varken hayatından çıkarmak nesi?
Efenim, portakal reçeline bayılırım. Kahvaltıda tatlı sevmem, ama hafif sertleşmişse hele, portakal kabuğuna hayır demem, diyemem. O hafif acımsı tadı, buram buram kokusuna hastayım. Derken, bir kocaman dilimi kaymağıyla beraber götürdüm. Ona değmiş, buna değmemiş, kabuğu nasıl yumuşamış derken, bir yarım daha götürecektim ki, masadakilere acıdım.
Ağır bir yemeğin üzerine hem kolay, hem lezzetli, hem havalı, hem hafif. Bir diğer güzel yanı da 1-2 gün önceden yapıp buzdolabında saklanıyor olması. Sosun içinde kaldıkça lezzeti artıyor sanki.
Bakalım siz de sevecek misiniz?
Tartın tabanını, klasik tek yumurta sarılı, mis gibi tereyağlı 
Portakal kabuğu ile bergamot kabuğunun işlenmesi biraz farklı. Ama çok az. O yüzden tarif üzerine tarif yazmaktansa bir kerede hepsini toparlayayım dedim.
Şimdi öncelikle seçtiğimiz meyvenin aromalı ve etli kabuklu olmasına dikkat ediyoruz. Hepsini birden yememize veya soymamız ziyanlık yaratacaksa, kabukları soydukça kurutmamız mümkün. Yani sıktınız bergamotu, kabuğunu koyun saklayın, soydunuz portakalı, kabuklarını saklayın.
Bergamot yaparken, kabuğunun dışını rendeledim. Onu da toz şekerle karıştırıp kavanoza aldım. Böylece kek veya çaya ekleme şansım oldu. Yani bir bergamot, hem çaya, keke, hem şekerlemeye eh suyuyla da salataya tat kattı, iyi mi 🙂
Kaynayıp, yumuşayan bergamot kabuklarını, kağıt bir peçeteye alın, süzün, hafifçe kurutun. Sonra bir tencerede 1-1 ölçüde şerbet yapın. Yani bir bardak suya, bir bardak tozşeker. İyice kaynatın, sonra içine kabukları atın.. Bu defa 20 dakika kadar, kabuklar şekeri iyice emene kadar kaynatın. 1 bardak şerbet ile 2 portakalın kabuğu oluyor. Daha fazlası için, şerbet miktarını artırmanız gerekecektir. 
Portakal kabuklarını hafif ıslakken ben yine tozşekere buladım. Çukur bir tabağa tozşekeri döktüm, iyice buladım, sonra yine kurumaya bıraktım, sonra da kabuğun yarısını erimiş bitter çikolataya bulayıp kuruttum.
Öncelikle çikolata ve bergamot ikilisi ile kek yapayım dedim. Kıbrıs tarifleri yayınlayan bir web sayfası düştü önüme. Hani bergamot akdeniz meyvası ya, normaldir dedim. Aynı tarifi birebir aynı ölçülerle başka bir sitede görünce, denemek şart oldu.
Neyse sonunda döndüm dolaştım, yine kendi ölçülerimle pofidik muffinler yaptım. Kabuğu bile olmayan, pof pof muffinler. Bu tarifi katlı pasta için de kullanabilirsiniz. Kabuğu da olmadığı için yumuşacık oluyor.
Bu kurabiyeler üzerine efsaneler geliştirilmiştir. Kalıpla mı kesildi, elle mi şekillendirildi, çay sofralarında çok dedikodusu yapılmıştır. Kimisi kesinlikle kalıpla yapıldığına inanır, hepsinin aynı elden bu kadar düzgün çıkabilmiş olmasını kabul etmez. İnci hanım istediği kadar anlatsın, uzun uzun açıklasın, imkanı yok inanmazlar.
Bilirsiniz, hep dalgamı geçerim. Annemin yemek defteri içeriği hep Güner’in tartı, Fatoş’un keki diye doludur. Ben tarifleri isimleriyle, içerikleriyle kaydederim, pek nadir yanına nerede yediğimi yazarım. Ama kesinlikle Yeşim’in elmalısı diye tarif bulamazsınız.. Ay pardon burnum uzadı. O da var.. 🙂 (Figen’in chester’ı) Neyse geçelim bir kalem. İnsan yaşlandıkça, pardon pardon 
Yılbaşı yaklaşırken denenen belli tarifler vardır hani. Yılbaşı davet sofrası için şöyle hindili, dolmalı yeni tarifler, veya hediye olarak dağıtmak üzere yeni kurabiyeler, süslemeler, pastalar. Ne kadar klasik de olsa, her yerde binlerce, cidden ama binlerce gingerbread tarifi bulabilirsiniz. İşin püf noktası baharat karışımıdır oysa. A tabii yenecekse. Çoğu insan da, bu kurabiyeyi yapar, şekilli kalıplarla keser, cici cici boyar, uzun emek harcar, şeker hamuru ile kaplar sonra ağaç süsü yapar veya çocuklara hediye olarak dağıtır. Çocuklar zencefilin keskin kokusunu ise bu enfes baharat karışımını nadiren sever. Ama işte hayat! Yediklerine dikkat etmeye başladığın zaman, damak tadın daha gelişir, ya da tam tersi. Damak tadın geliştikçe yediklerine dikkat etmek zorunda kalırsın.
Başlığı atarken çok düşündüm. Acı çikolatalı pasta mı? Çikolatalı acı pasta mı. Sonuç ortada.. Acı çikolatalı desem, sanki bittermiş gibi olacak. En doğru tanımlama bu gibi geldi.
Crumble. Üzeri azıcık kıtır hamur kabuğu, altında pişerken patlamış meyvalar. Şöyle kırmızı meyvalar, erik ,vişne, veya armut, veya elma en klasiği. Fırından çıkar, hala cızırdarken üzerine bir top dondurma veya adabınca creme anglaise eklenir, sıcak-ılık servis yapılır. Peki, başka birşeyle olmaz mı yani? Dedim….
Annem tutucudur. Aldığı peynir markasından, gittiği yere kadar, yeni birşey denemeyi sevmez. Korkarım yaşlandıkça böyle oluyor. Biz de mi öyle olacağız bilemem. Ben belki azıcık durulurum, macera yaşamaktan, eski garanti tariflere dönerim. Ama içimdeki çocuk yaşadığı sürece yenilikleri takip edeceğim sanırım, ve umarım.
Geçenlerde, Portakalbahçem’in mektubunda, meyer limonların başladığı haberi vardı. Offff o harika renkleri ve baştan çıkarıcı kokuları ile! Dayanamadım aldım tabii. Salataya kullanmaya kıyamıyorum, ama yine de kullanıyorum. Arkadan hafif bir portakal mı desem, mandalina mı desem yumuşak koku geliyor, önde keskin limon. Nasıl aromalı anlatamam. E alınca bu kadın rahat duramaz tabii.
Şimdi, o ilk beğendiğim tarifin, aslında 
Hani bütün tarifler “fırını 180 dereceye ısıtın” diye başlar ya. I-ıııh bence önce, bütün malzemeyi buzdolabından çıkarın diye başlamalı. Sonra kendinize güzel bir kahve yapıp, onu içmeli, ancak herşey ısınınca fırını yakmalı… Hahahaha, nerede kaldı “yanan” gazlı fırınlar? Anladınız siz beni 😉
Neyse sizin de içinizi karartmadan mutfağa dönelim. Ne demiştik, yeni bir dönem başlıyor. Yazı tembel teneke şeklinde geçirdikten sonra, okullar da başlayınca, ben de çalışmaya başladım. Uzun tam tamına 12 haftalık bir spor protein kas döneminden çıkan oğluşa yine aynı tempo ve gazla proteinli kahvaltılar hazırlamak lazım. Dedim ve başladım.
Route de Vin…. Bir grup arkadaşım 2015’te bu turu yapıp da fotoğraflarını paylaştığından beri, yolculuk aklıma düştü. En doğru mevsim ne zamandır, nerelere uğramak lazım, nereden uçulacak vs hepsini planlayıp durdum, sonrasında nihayet zamanı geldi. Baden-Baden’e uçup oradan Strazburg’a geçtik. Araba kiralayıp Colmar’a kadar devam ettik. Muhteşem köylerden geçtik, harika yemekler yedik, çok güzel anılarla döndük.
Aslında bu tarifi yıllar yıllar önce bir arkadaşımıza pikniğe giderken yapmıştım. Tam yaz tatlısı, hem hafif, hem lezzetli, hem kolay. Ancak gel gör ki, tarif yapıldı, denendi, beğenildi, hop çöpe! Klasik hareketim… Tarifi bulamadım. 🙁 Eh ne yaparsın, oturur tekrar tarifleri tararsın, hepsini karşılaştırırsın, en aklına yatanla oynarsın…